Nie ma innej przypowieści Jezusa, która byłaby ważniejsza dla członków Ciała Kierowniczego niż ta, ponieważ stanowi ona podstawę ich totalitarnej władzy. Sam fakt, że członkowie Ciała Kierowniczego opierają swój autorytet na przypowieści jest sam w sobie wątpliwy. Członkowie Ciała Kierowniczego zaprzeczają jednak, jakoby słowa o niewolniku wiernym i roztropnym miały stanowić przypowieść — uważają te słowa za prorocze, jako opisujące jedną cechę znaku obecności Chrystusa. Omówię tę kwestię poniżej i pokażę, czego nie rozumieją członkowie Ciała Kierowniczego.
Przyjrzyjmy się słowom Jezusa z Ewangelii Mateusza 24:45-47:
45 „Kim naprawdę jest niewolnik wierny i roztropny, którego pan ustanowił nad swoją czeladzią, aby dawał im pokarm we właściwym czasie? 46 Szczęśliwy ten niewolnik, jeśli jego pan, przychodząc, zastanie go przy tym! 47 Zaprawdę powiadam wam, ustanowi go nad całym swoim majątkiem. 48
Te słowa nie wyglądają jak przypowieść, ale bardzo podobne słowa stanowią część większego sprawozdania z 12 rozdziału Łukasza, która niewątpliwie jest przypowieścią. I co ciekawe, pan, który po przybyciu zastał niewolnika dającego domownikom pożywienie we właściwym czasie, nie jest odniesieniem do Jezusa Chrystusa, jak wierzą członkowie Ciała Kierowniczego. Poniżej porównuję obszerniejszą relację z 12 rozdziału Łukasza z relacją z 24 rozdziału Mateusza.
Tabela 1:1 Porównanie Mateusza 24:43-51 i Łukasza 12:35-48
| MATEUSZA 24:43-51 | ŁUKASZA 12:35-48 |
|
42 Czuwajcie więc, bo nie wiecie, w którym dniu wasz Pan przyjdzie . 43 „Ale wiedzcie jedno: gdyby gospodarz wiedział, o której godzinie złodziej przyjdzie, czuwałby i nie pozwolił włamać się do swego domu. 44 Dlatego i wy okażcie się gotowi, gdyż Syn Człowieczy przyjdzie o godzinie, której się nie spodziewacie. 45 „Kim naprawdę jest niewolnik wierny i roztropny, którego pan ustanowił nad swoją czeladzią, aby dawał im żywność we właściwym czasie? 46 Szczęśliwy ten niewolnik, jeśli jego pan, przychodząc, zastanie go przy tym! 47 Zaprawdę powiadam wam, ustanowi go nad całym swoim majątkiem. 48 Ale jeśli kiedykolwiek ten zły niewolnik powie w swoim sercu: ‚Mój pan się zwleka’ 49 i zacznie bić swoich współniewolników oraz jeść i pić z zatwardziałymi pijakami, 50 pewnego dnia przyjdzie pan tego niewolnika czego się nie spodziewa, i w godzinie, której nie zna, 51 ukarze go z największą surowością i wyznaczy mu miejsce wśród obłudników. Tam będzie jego płacz i zgrzytanie zębów.
|
35 „Ubierzcie się i przygotujcie, a wasze lampy zapalą się, 36 I wy bądźcie jak ludzie, którzy czekają, aż pan wróci z wesela, aby gdy przyjdzie i zapuka, od razu mu się otworzą. 37 Szczęśliwi są ci niewolnicy, których pan, przychodząc, zastaje czuwających! Zaprawdę powiadam wam, przpasze się do służby, poprosi ich, aby usiedli przy stole, przyjdzie obok i będzie im służył. 38 A jeśli przyjdzie o drugiej lub trzeciej straży i tak ich zastanie, będą szczęśliwi! 3 9 A to wiedzcie, że gdyby gospodarz wiedział, o której godzinie złodziej przyjdzie, nie pozwoliłby włamać się do swego domu. 40 Wy także bądźcie gotowi, bo o godzinie, której się nie spodziewacie, Syn Człowieczy przyjdzie”.
41 Wtedy Piotr rzekł: „Panie, czy mówisz tę przypowieść tylko nam, czy też wszystkim?” 42 I rzekł Pan: „Kim naprawdę jest szafarz wierny, roztropny, którego jego pan ustanowi nad swoim gronem sług, aby w odpowiednim czasie dostarczał im odpowiednią ilość żywności? 43 Szczęśliwy ten niewolnik, jeśli jego pan, przychodząc, zastanie go przy tym! 44 Zaprawdę powiadam wam, ustanowi go nad całym swoim majątkiem. 45 Gdyby jednak ów niewolnik powiedział w swoim sercu: ‚Mój pan zwleka z przyjściem’ i zaczął bić sługi i sługi, a także jeść, pić i upijać się, 46 pan tego niewolnika przyjdzie w dniu, w którym nie spodziewa się go i o godzinie, której nie zna, ukarze go z największą surowością i przydzieli mu udział wśród niewiernych. |
Nie ma wątpliwości, że sprawozdania zawarte w 12 rozdziale Łukasza i 24 rozdziale Ewangelii Mateusza są równoległe. Widać to po czerwonym, niebieskim, pomarańczowym i zielonym tekście. Ważną kwestią jest to, że relacja z 12 rozdziału Łukasza ma kontekst, którego brakuje w 24. rozdziale Mateusza. A ten kontekst pokazuje, że słowa z Mateusza 24:45-47 stanowią część przypowieści.
Pokazałem już, że słowa o niewolniku wiernym i roztropnym nie są częścią znaku obecności Jezusa, gdyż znak ten opisany jest w wersetach 4-22 w 24. rozdziale Ewangelii Mateusza. Że także słowa o niewolniku wiernym i roztropnym Łukasza 12:42-44 potwierdza to, ponieważ w tym rozdziale nie ma wzmianki o znaku obecności Jezusa.
Przyjrzyjmy się zatem kontekstowi słów o niewolniku z 12 rozdziału Łukasza. Wersety od 35 do 38 zawierają przypowieść dotyczącą pana grupy niewolników, który uczestniczy w weselu. Wesela w starożytnym Izraelu mogły trwać siedem dni, a przypowieść pokazuje, że niewolnicy nie wiedzieli, kiedy pan wrócił z wesela. Przypowieść mówi, że niewolnicy musieli być obudzeni i gotowi otworzyć drzwi panu, niezależnie od tego, o której godzinie powróci. Aby podkreślić swoją myśl, Jezus przytacza inną przypowieść o gospodarzu, który nie wie, kiedy złodziej włamie się do jego domu. Następnie Jezus w wersecie 44 podkreśla znaczenie obu przypowieści:
„I wy bądźcie gotowi, bo o godzinie, której nie uważacie za prawdopodobną, Syn Człowieczy przyjdzie”.
Proszę zwrócić uwagę, że pan, który miał powrócić z wesela, oraz gospodarz są osobami z przypowieści dlatego nie przedstawiają Syna Człowieczego. Jednak czyny niewolników pana i gospodarza ilustrują, jak ważne jest, aby uczniowie Jezusa byli gotowi na powrót Syna Człowieczego.
Kiedy Piotr usłyszał przypowieść o panu i jego niewolnikach, zadał pytanie. Znaczenie tego pytania zostało różnie postrzegane ze względu na możliwe znaczenia greckiego przyimka pros . Według Mounce’a ten przyimek z biernikiem można przetłumaczyć jako „do; w kierunku.” Można to jednak również przetłumaczyć jako „dotyczący; w odniesieniu do.” Ponieważ Jezus mówi do swoich uczniów, a nie do wszystkich, myślę, że znaczenie „w odniesieniu do” jest prawidłowe. Dlatego uważam, że tłumaczenie Łk 12,41 w NIV jest lepsze niż tłumaczenie NWT13: NIV mówi: „Piotr powiedział: „Panie, czy chcesz tę przypowieść powiedzieć nam, czy wszystkim?” Innymi słowy, czy ta przypowieść odnosi się tylko do nas- uczniów, czy do wszystkich?”
Zaimek „my” logicznie odnosi się do uczniów Jezusa, o których mowa w 12:1, natomiast „każdy” może odnosić się do „tłumu wielu tysięcy”, o którym mowa w tym samym wersecie. Piotr nawiązuje do „tej przypowieści” ( parabolē ), a zaimek wskazujący „to” musi odnosić się do przypowieści o panu i niewolnikach z wersetów 35–38. Zatem pytanie Piotra brzmi, „czy gotowym do otwarcia drzwi dla mistrza mają być tylko uczniowie czy wszyscy.”
Jezus nie odpowiada bezpośrednio na pytanie Piotra, ale podaje inną przypowieść, która ma formę pytania :
„Kim naprawdę jest wierny i dyskretny szafarz ( oikonomos ), , którego jego pan ustanowi nad swoim gronem sług, aby w odpowiednim czasie dostarczał im odpowiednią ilość żywności?
Odnośnik do studium w NWT13 do Łukasza 12:42 zawiera następujące komentarze dotyczące merytorycznego „szafarza”:
szafarz : Lub „zarządca domu; administrator domu.” Greckie słowo oi· ko· nʹmos odnosi się do osoby umieszczonej nad sługami, chociaż sama jest ona sługą. W starożytności takie stanowisko często piastował wierny niewolnik, któremu powierzono prowadzenie spraw swego pana. Było to zatem stanowisko cieszące się dużym zaufaniem. Sługa Abrahama, „który zarządzał wszystkim, co miał [Abraham]”, był takim szafarzem, czyli zarządcą domu. Odnosiło się to również do Józefa, jak opisano w Rdz 39:4. „Zarządca” w przypowieści Jezusa jest wspomniany w liczbie pojedynczej, ale to niekoniecznie oznacza, że szafarz reprezentował tylko jedną konkretną osobę. W Piśmie Świętym znajdują się przykłady rzeczownika w liczbie pojedynczej odnoszącej się do grupy zbiorowej, na przykład gdy Jehowa zwrócił się do zbiorowej grupy narodu izraelskiego i powiedział do niej: „Jesteście moimi świadkami [liczba mnoga ], (…). . . tak, mój sługa [liczba pojedyncza], którego wybrałem”. (Iz 43:10). Podobnie ten przykład odnosi się do szafarza złożonego. W równoległej ilustracji z Mt 24:45 szafarz ten nazywany jest „niewolnikiem wiernym i roztropnym”.
Wyjaśnienie słowa „szafarz” jest prawidłowe. Jednak ostatnia część cytatu jest próbą przemycenia do Pisma Świętego doktryny Świadków Jehowy o nadrzędnej pozycji ośmiu mężczyzn w Ciele Kierowniczym. Próba ta jest jednak bardzo prymitywna, ponieważ zdanie :’„Podobnie ta przypowieśc odnosi się do złożonego szafarza” jest wewnętrznie sprzeczne. Słusznie ilustrują to słowa o „szafarzu wiernym, roztropnym”. Jednak sprzecznością jest twierdzenie, że szafarz z tej przypowieści jest złożony. Przypowieści Jezusa składają się ze słów, które dosłownie odnoszą się do sytuacji rzeczywistych. Mamy tu do czynienia z gospodarstwem domowym ( oikos ) z panem i niewolnikiem będącym zarządcą lub zarządcą domu ( oikonomos ), a także innymi niewolnikami, którzy mają różne obowiązki w gospodarstwie domowym lub są pracownikami na polach pana. Posiłki w gospodarstwie domowym odbywają się codziennie o tej samej porze („właściwy czas”), a każdy niewolnik otrzyma przy każdym posiłku określoną ilość pożywienia. Obowiązkiem zarządcy domu jest przygotowanie pożywienia o właściwej porze, tak aby każdy niewolnik otrzymał swoją miarę pożywienia.
Twierdzenie, że zarządca domu ( oikonomos ) jest „zarządcą złożonym”, tj. że istnieją dwie lub więcej osób określanych jako „zarządca”, jest czystą bzdurą!
To jest przypowieść, w której Jezus użył dosłownych słów, aby odnieść się do dosłownej sytuacji w czasie rzeczywistym. Osoba, która napisała ten odnośnik( w literaturze ŚJ), traktuje przypowieść jako proroctwo, twierdząc, że wierny szafarz odnosi się do kilku osób. Jednak w kontekście nie ma żadnych wskazówek, że ta przypowieść jest proroctwem. Co więcej, wprowadzenie ukrytej interpretacji do wyjaśnienia greckiego słowa oznacza celowe wprowadzenie czytelników w błąd.
Tłem tych bzdurnych komentarzy jest to, że ośmiu członków Ciała Kierowniczego Świadków Jehowy twierdzi, że „szafarz wierny, roztropny” jest proroczym odniesieniem do nich i że „ilość żywności”, którą należy rozdawać każdemu niewolnikowi oznacza literaturę (pokarmu duchowy), którą publikują członkowie Ciała Kierowniczego. Słowa w odnośniku zostały tak dobrane, aby przygotować czytelników na taką interpretację.
Powróćmy zatem do przykładów „wiernego , roztropnego szafarza,” i „złodzieja, który miał przyjść”. Jezus zinterpretował tę przypowieść w następujący sposób:
„I wy bądźcie gotowi, bo o godzinie, której nie uważacie za prawdopodobną, Syn Człowieczy przyjdzie” (Mateusza 24:13)
Na podstawie tych słów Piotr zapytał, czy uwaga aby „byli w gotowości”, była skierowana tylko do uczniów Jezusa, czy też do szerszego grona słuchaczy.
Jezus nie odpowiedział bezpośrednio na to pytanie, ale zadał kolejne pytanie: „Kto nim będzie?” „Kto będzie gotowy w niespodziewanym czasie na przyjście Syna Człowieczego?” Aby podkreślić tę kwestię, Jezus łączy ją z inną przypowieścią, która jest dość podobna do tej o panu i niewolnikach. Przedstawia ona także pana domu i jego zarządcę. Szafarz jest odpowiedzialny za dom i jego głównym obowiązkiem jest przygotowywanie posiłków dla pozostałych niewolników w godzinach ustalonych przez pana i zapewnianie każdemu „odpowiedniej miary żywności”.
Należy pamiętać, że przypowieść ta dosłownie przedstawia wydarzenia, które miały miejsce w I wieku n.e. w różnych domach Izraela, i że nie stanowi ona części znaku wskazującego, że Jezus powrócił i był obecny. Szafarz, który podczas posiłków wykonywał swoją pracę, rozdając żywność współniewolnikom, był wierny i roztropny. Kontrastem byłby szafarz, który nie wykonał swojej pracy, a zamiast tego bił swoich współniewolników, zjadał zapasy żywności i pił tyle wina, że się upił.Ten kontrast między dwoma niewolnikami odpowiadałby na pytanie Piotra dotyczące napomnienia, aby być gotowym. Który zarządca byłby gotowy, aby wykonać swoją pracę, gdy przyszedł jego pan? Byłby to oczywiście szafarz wierny, roztropny. Teraz lepiej rozumiemy, dlaczego Jezus rozpoczął swoją przypowieść od pytania: „Kto okaże się podobny do wiernego szafarza, gdy przyjdzie jego pan? Jezus nie powiedział, że jego napomnienie, aby być w pogotowiu, odnosiło się tylko do uczniów Jezusa, których znał Piotr.
Pozostawił jednak tę kwestię otwartą: „Kto będzie gotowy?” Innymi słowy, każdy człowiek może okazać się wierny i roztropnyy i dzięki temu otrzymać nagrodę, gdy przyjdzie jego pan. Omówiona powyżej ilustracja pięciu roztropnych i pięciu głupich dziewic odnosi się do Królestwa Niebios, do osób będących dziedzicami Królestwa niebiańskiego. Przykłady, które Jezus opowiedział w 12 rozdziale Łukasza, nie miały związku z niebiańskim Królestwem. Oznacza to, że upodobnienie się do niewolnika wiernego, roztropnego byłoby możliwe zarówno dla namaszczonych chrześcijan mających nadzieję niebiańską, jak i dla tych, którzy zgodnie z proroczą ilustracją z Ewangelii Mateusza 25:31-46 mają odziedziczyć ziemskie Królestwo, które stworzy Bóg .
Aby zrozumieć pełną siłę przypowieści Jezusa z 12. rozdziału Łukasza i podobnych z Mateusza 24:42-51, musimy zidentyfikować szafarza. Ten mistrz nie odnosi się do Jezusa Chrystusa, Syna Człowieczego. Dlaczego możemy tak powiedzieć? Ze względu na zaimek osobowy jego ( autos ) w dopełniaczu, czyli „jego pan”. Pan wiernego szafarza z Łukasza 12:42 (to samo, co niewolnik wierny i roztropny z Mateusza 24:45) jest właścicielem domu ( ho kyrios tēs oikias ).
Ten sam wniosek możemy wyciągnąć z Ewangelii według Mateusza 24:50. Jest to część sytuacji hipotetycznej, ponieważ werset 48 zaczyna się od słów „ale jeśli kiedykolwiek” ( ean de eipē ). Jeśli niewolnik stanie się niegodziwy, „pan niewolnika” ( ho kyrios tou dolou ) przyjdzie i ukarze go. Przyjście Syna Człowieczego podczas wielkiego ucisku będzie rzeczywistym wydarzeniem, które z całą pewnością nastąpi. Nie ma sensu przedstawiać hipotetycznej sytuacji i mówić, że jeśli niewolnik stanie się niegodziwy, Jezus, jako pan niewolnika, przyjdzie i go ukarze. Ale zgodnie z naturą tej przypowieści „pan niewolnika”, który przyjdzie, gdy sytuacja okaże się zła, musi być „panem domu”.
Wniosek ten potwierdza przypowieść z Marka 13:32-37:
32 „O dniu owym i godzinie nie wie nikt, ani aniołowie w niebie, ani Syn, tylko Ojciec. 33 Szukajcie, czuwajcie, bo nie wiecie, kiedy nadejdzie wyznaczony czas. 34 To jakby człowiek podróżujący za granicę, który opuścił swój dom i dał swoim niewolnikom władzę ( doulos ), każdemu jego pracę, i rozkazał odźwiernemu, aby czuwał. 35 Czuwajcie więc, bo nie wiecie, kiedy przyjdzie pan domu ( ho kyrios tēs oikias ), czy to późnym dniem, czy o północy, czy przed świtem, czy wczesnym rankiem, 36 abyście kiedy przychodzi nagle, nie zastaje cię śpiącego. 37 Ale to, co wam mówię, mówię wszystkim: Czuwajcie”.
Jest to przypowieść podobna do tej z Łukasza 12:35-38. Łukasz używa określenia „ich pan” ( ton kyrion autōn ), a Marek określenia „pan domu” ( ho kyrios tēs oikias ). Nie może więc być wątpliwości, że określenie „jego pan” ( ho kyrios autos ) w Ewangelii Łukasza 12:42 i Mateusza 24:45 odnosi się do pana domu, a nie do Syna Człowieczego, Jezusa Chrystusa.
Ale jeśli to prawda, jaki jest związek między ilustracjami z Łukasza 12:35-48 i Mateusza 24:43-51 a przyjściem Syna Człowieczego jako sędziego w wielkim ucisku? Odpowiedź można znaleźć w Łk 12,40. „I wy bądźcie gotowi, bo o godzinie, której nie uważacie za prawdopodobną, Syn Człowieczy przyjdzie”. To jedyna rzecz, na jaką przypowieść z Łukasza 12:35-38 wskazuje mówiąc o niewolnikach, którzy powinni czuwać. I tylko to jest przesłaniem o szafarzu z Ewangelii według Łukasza 12:42-44, który wiernie wykonuje swoją pracę, ilekroć przychodzi jego pan.
Oznacza to, że szczegóły tej przypowieści nie mają żadnego proroczego znaczenia. Jednak wszystkie szczegóły przedstawiają całą sytuację, której jedynym celem jest pokazanie, jak ważne jest, aby słudzy Boży byli zajęci dziełami bożymi, byli gotowi i czuwali, gdy Syn Człowieczy przyjdzie w wielkim ucisku. Dlatego twierdzenie, jakoby szafarz wierny, roztropny oraz niewolnik wierny i roztropny wyobrażali sobie małą grupę ośmiu mężczyzn, którzy we właściwym czasie będą dawać innym pokarm duchowy, jest całkowitym niezrozumieniem słów Jezusa.
Dokonam teraz porównania. Wersety, które nas interesują, to Ew. Mateusza 24:45–47 i zależnie od kontekstu wydarzenia opisane w tych wersetach muszą mieć miejsce podczas wielkiego ucisku. Wersety te odpowiadają Ewangelii Łukasza 12:42–46, przetłumaczę je i porównam:
Tabela 1.2 Tłumaczenie słów z Łukasza 12:42-44 i Mateusza 24:45-46
Jak już widzieliśmy, wersety z Łukasza 12 i Mateusza 24 są bardzo podobne. W Ewangelii Łukasza 12:42 osobę tę nazywa się „zarządcą” ( oikonomos ), co odnosi się do niewolnika sprawującego pieczę nad domem pana. Znajduje to potwierdzenie w wersecie 43, gdzie szafarz nazywany jest „niewolnikiem” ( doulos ). W paraleli w Ewangelii Mateusza 24:45 osoba nazywana jest „niewolnikiem” ( doulos ). Zatem sytuacja w obu przypadkach jest dokładnie taka sama. Do obowiązków takich niewolników należało przygotowywanie posiłków i dawanie innym niewolnikom pożywienia, które powinni spożywać o wyznaczonych porach posiłków. W Ewangelii Łukasza 12:42 użyte jest słowo „pożywienie” ( simetrion ) – to, co niewolnicy słusznie powinni posiadać – a w Ewangelii Mateusza 24:45 użyte jest słowo „pożywienie” ( trofē ). Słowo to może również odnosić się do „części”, więc nie ma prawdziwej różnicy między tymi dwoma słowami.
W epitetach niewolnika występuje u Mateusza spójnik kai („i”). Jednak u Łukasza brakuje tego słowa. Mateusz dosłownie mówi: „który jest niewolnikiem wiernym i mądrym (jeden)”. W języku greckim spójnik kai nie zawsze musi być tłumaczony jako „i”. Na przykład w Liście do Galacjan 5:16 dobrym tłumaczeniem byłoby „równe” i ja używam tego tłumaczenia w Ew. Mateusza 24:45.
W związku z obowiązkiem niewolnika i jego powołaniem Łukasz używa w przyszłości czasownika katistēmi („wyznaczać”), natomiast Mateusz używa tego samego czasownika w aoryście. Z użycia aorystu w Chrześcijańskich Pismach Greckich jasno wynika, że może on odnosić się do czynów zakończonych i niedokończonych. Dlatego nie ma językowego powodu, aby używać angielskiego czasu przeszłego lub doskonałego dla czasownika aorystu „wyznaczyć” w Ewangelii Mateusza 24:45 i przyszłości w Ewangelii Łukasza 12:42.
Grecka forma estin jest obecną formą czasownika eimi („być”). Grecki czas teraźniejszy nie jest czasem, ale aspektem niedokonanym i można go używać do określenia przeszłości, teraźniejszości i przyszłości. Ponieważ Jezus zadaje pytanie dotyczące sytuacji, która jeszcze się nie dokonała, i używa formy przyszłej kathistēmi , współczesnym odniesieniem słowa estin musi być przyszłość. Dlatego tłumaczę: „Kto zatem będziewiernym szafarzem/niewolnikiem?” a nie „Kim zatem jest wierny szafarz/niewolnik?”
Ponadto w Ewangelii Łukasza 12:35–40 Jezus napomina swoich słuchaczy, aby byli gotowi. A odpowiadając na pytanie Piotra, czy przypowieść Jezusa odnosi się tylko do uczniów, czy do wszystkich ludzi, Jezus w istocie pyta: „Kto to będzie?” Oznacza to, że każda osoba musi podjąć decyzję, a powołanie na stanowisko szafarza musi nastąpić później kiedy dana osoba podjęła decyzję. Ponieważ słowa z Ewangelii według Mateusza 24:45–47 są bardzo podobne do słów z Ewangelii Łukasza 12:42–45, kontekst musi być taki sam, a mianowicie: kto będzie czuwał, gdy przyjdzie Jezus.
Potwierdzają to słowa z Ewangelii Marka 13,33–37, które są bardzo podobne do słów z Ewangelii Łukasza 12,35–40. Zatem wskazanie w Ewangelii Mateusza 24:45, którą wyraża aoryst, musi być przyszłe, a nie dokończone, tak jak ma to miejsce w Ewangelii Łukasza 12:42.
Ponieważ grecki aoryst nie jest czasem, a jedynie aspektem, dokonanym, skupia się on jedynie na czynności wyznaczania, bez widocznych szczegółów co do sposobu i czasu, a kontekst wskazuje, że czynność ta jest przyszłością. Jednak podobny nacisk kładziony jest na różne czynniki językowe: w przypadku aorystu aspekt czasownika i kontekst wskazują na przyszłe odniesienie, podczas gdy w drugim przypadku sama przyszła forma czasownika, a nie kontekst, wskazuje na przyszłe odniesienie.
Jednym z powodów, dla których łatwo jest błędnie zrozumieć słowa z Ewangelii Mateusza 24:45-47 dotyczące niewolnika wiernego i roztropnego, jest brak kontekstu tych trzech wersetów w 24. rozdziale Ewangelii Mateusza. Jednakże, gdy przestudiujemy kontekst podobnych słów w Ewangelii Mateusza, Łukasza, w rozdziale 12, gdzie znajdujemy przypowieść o niewolnikach, którzy powinni w każdej chwili wyczekiwać powrotu swojej matki, oraz że słowa o niewolniku wiernym i roztropnym przedstawiają odpowiedź, jakiej Jezus udzielił na pytanie Piotra, to zdajemy sobie sprawę, że słowa o niewolniku wierny i roztropny nie są proroctwem, lecz przypowieścią podkreślającą znaczenie zajmowania się dziełami bożymi i czuwania, gdy Jezus przyjdzie w wielkim ucisku.
| Określenie „niewolnik wierny i roztropny” oznacza każdego chrześcijanina, który jest wierny i czuwa, gdy Jezus przyjdzie jako sędzia podczas wielkiego ucisku. Nie odnosi się do klasy czy grupy, która daje duchowy pokarm podczas obecności Chrystusa. |
Zasadniczy punkt tej przypowieści brzmi: „Zajmujcie się i bądźcie pochłonięci dziełami bożymi i czuwajcie, ponieważ nie znacie dnia ani godziny przyjścia Syna Człowieczego”.
Aby wszystko było kompletne, muszę także omówić słowa „twój Pan” w dwóch zdaniach w Ewangelii Mateusza 24:42:
Czuwajcie więc, bo nie wiecie, w którym dniu wasz Pan przyjdzie.
Kim jest „twój Pan”, który przychodzi w tym wersecie? Na pierwszy rzut oka wydaje się, że jest to odniesienie do Jezusa Chrystusa, ponieważ o jego przyjściu wspomina Mateusz 24:30, 39, 44 . Jednakże z tym poglądem wiążą się dwa problemy. Pierwszy problem polega na tym, że gdy wspomina się o przyjściu Jezusa w czasie wielkiego ucisku, tematem jest zawsze „Syn Człowieczy”, a nie „Pan”. Drugi problem polega na tym, że słowo „pan” ( kyrios ) jest określane za pomocą zaimka „twój”.
Gdy rzeczownik jest określany w ten sposób, musi istnieć jego poprzednik, szczególne odniesienie. Kiedy w zdaniu użyte są słowa „twój pan”, muszą istnieć poprzednicy, tj. należy zidentyfikować zarówno osoby, do których odnosi się słowo „twój”, jak i „pan”, zwykle przed wspomnianą wzmianką lub w niektórych przypadkach później. Ale w tym kontekście nie ma żadnych poprzedników słowa „twój pan”. Sugeruję następujące rozwiązanie:
Kiedy patrzymy na tabelę 1:1, widzimy, że zdania: „Czuwajcie więc, bo nie wiecie, w którym dniu przyjdzie wasz Pan” w Ewangelii Mateusza 23:42 oraz „Ubierzcie się i przygotujcie i niech wasze lampy płoną” w Łk 12,35 mają ten sam zielony kolor. Słowa „czuwajcie” i „ubierzcie się i bądźcie gotowi” mają to samo znaczenie i dlatego te dwa fragmenty mówią to samo. Wskazałem już, że w 24. rozdziale Ewangelii Mateusza brakuje części całego kontekstu sytuacji, o którym mowa w 12. rozdziale Łukasza. Z tego powodu sugeruję następującą zmianę tła:
Tabela 1.3 Porównanie tła z 12. rozdziału Łukasza i 24. rozdziału Ewangelii według Mateusza
| Mateusza 24:35 [Łukasza 12:36-38] Mateusza 24:43-44
42 Czuwajcie więc, bo nie wiecie, w którym dniu przyjdzie wasz Pan ( kyrios ) . [ i wy bądźcie jak mężczyźni, którzy czekają, aż ich pan ( kyrios ) wróci z małżeństwa, aby gdy przyjdzie i zapuka, od razu mu się otworzy. 37 Szczęśliwi są ci niewolnicy, których pan ( kyrios ) przychodząc zastaje ich czekających! Zaprawdę powiadam wam, przyodzieje ich do służby, poprosi ich, aby usiedli przy stole, przyjdzie obok i będzie im służył. 38 A jeśli przyjdzie o drugiej lub trzeciej straży i zastanie ich gotowych, będą szczęśliwi!] 43 „Ale wiedzcie jedno: gdyby gospodarz wiedział, o której godzinie złodziej przyjdzie, czuwałby i nie pozwolił włamać się do swego domu. 44 Dlatego i wy okażcie się gotowi, gdyż Syn Człowieczy przyjdzie o godzinie, której się nie spodziewacie. |
Łukasza 12:35-40
35 „Ubierzcie się i przygotujcie, a wasze lampy zapalą się, 36 I wy bądźcie jak ludzie, którzy czekają, aż pan wróci z wesela, aby gdy przyjdzie i zapuka, od razu mu się otworzy. 37 Szczęśliwi są ci niewolnicy, których pan, przychodząc, zastaje tak ich czyniących! Zaprawdę powiadam wam, ubierze się do służby, poprosi ich, aby usiedli przy stole, przyjdzie obok i będzie im służył. 38 A jeśli przyjdzie o drugiej lub trzeciej straży i zastanie je gotowe, będą szczęśliwi! 39 A to wiedzcie, że gdyby gospodarz wiedział, o której godzinie złodziej przyjdzie, nie pozwoliłby włamać się do swego domu. 40 I wy bądźcie gotowi, bo o godzinie, której nie uważacie za prawdopodobną, Syn Człowieczy przyjdzie”.
|
Podsumowując Ciało Kierownicze Świadków Jehowy nie ma absolutnie nic wspólnego z przypowieściami Jezusa o niewolniku wiernym i roztropnym.
Jest to żałosna próba przejęcia władzy nad nimi i jest dowodem dyktatorskich zapędów CK.
Dlatego stali się fałszywymi prorokami , którzy wprowadzają w błąd wielu.
